(1) بار خدايا سپاس تو را بر نيكويي آنچه مقدر نموده اي ، و به آفت و بدي كه از من دور ساختي ، پس بهره من را از رحمت خود ( تنها ) تندرستي كه اكنون بخشيده اي قرار مده كه ( در آخرت ) بدبخت شوم به سبب آنچه دوست دارم و ديگري به سبب آنچه ( در دنيا ) پسند من نيست خوشبخت شود ( مقصود اين است كه عافيت از آفت و بدي كه در دنيا نصيب مي شود موجب نوميدي از پاداش صبر بر بلا در آخرت نگردد ، از اين رو خواسته مي شود كه بهره از رحمت تنها عافيت در دنيا نباشد كه در آخرت از پاداش صبركنندگان بر بلا بي بهره باشد ، حضرت امام محمد باقر - عليه السلام - فرموده : گرفتارترين مردم به بلا پيغمبرانند پس از آن اوصياء پس از آن نيكان و كساني كه از ديگران برترند . حضرت امام جعفرصادق - عليه السلام - فرموده : خدا را در زمين بندگاني است از بندگان برگزيده او ، تحفه و ارمغاني از آسمان به زمين نمي آيد جز آن كه آن را از آنها به ديگري باز گرداند ، و بلا و گرفتاري نمي رسد جز آن كه آن را به آنان متوجه مي گرداند ، و هم آن حضرت فرموده : اگر مؤمن چيزي را كه در پاداش از مصائب و گرفتاريها براي اوست مي دانست ، آرزو مي كرد كه او را با قيچيها ببرند )

(2) و اگر اين تندرستي كه روز را در آن به شب رسانده يا شب را به روز برده ام در جلو من ( آخرت ) بلا و گرفتاري هميشگي و بار سنگيني باشد كه برطرف نشود پس آنچه ( گرفتاري آخرت ) كه برايم پس انداخته اي پيش انداز ، و آنچه ( عافيت در دنيا ) كه پيش انداخته اي پس انداز

(3) زيرا چيزي ( خوشي ) كه پايانش نيستي است اندك است ( هر چند در نظر بسيار آيد ) و چيزي ( سودي ) كه پايانش هميشگي است بسيار است ( هر چند آن را كم بينند ) و بر محمد و آل او درود فرست .