علي اگر رنگ خدا نمي داشت و مردي الهي نمي بود، فراموش شده بود. تاريخ بشر قهرمانهاي بسيار سراغ دارد: قهرمانهاي سخن، قهرمانهاي علم و فلسفه، قهرمانهاي قدرت و سلطنت، قهرمان ميدان جنگ، ولي همه را بشر از ياد برده است و يا اصلاً نشناخته است. اما علي نه تنها با کشته شدنش نمرد، بلکه زنده تر شد. خود مي گويد:
«هَلَکَ خُزّانُ الاَمْوالِ وَهُمْ اَحْياءٌ وَ الْعُلَماءُ باقونَ ما بَقِيَ الدَّهْرُ، اَعْيانُهُمْ مَفْقودَةٌ وَاَمْثالُهُمْ فِي الْقُلوبِ مَوْجودَةٌ.» (نهج البلاغه، حکمت 139.)
[گردآورندگان داراييها در همان حال که زنده اند مرده اند و دانشمندان (علماي رباني) پايدارند تا روزگار پايدار است. جسمهاي آنها گمشده است اما نقشهاي آنها بر صفحه دلها موجود است.]
درباره شخص خودش مي فرمايد:
«غَداً تَرَوْنَ اَيّامي وَيُکْشَفُ لَکُمْ عَنْ سَرائِري وَتَعْرِفونَني بَعْدَ خُلُوِّ مَکاني وَ قِيامِ غَيْري مَقامي.» (نهج البلاغه، خطبه 149.)
[فردا روزهاي مرا مي بينيد و خصايص شناخته نشده من برايتان آشکار مي گردد و پس از تهي شدن جاي من و ايستادن ديگري به جاي من، مرا خواهيد شناخت.
نظرات شما عزیزان:
:: موضوعات مرتبط:
سوالات و شبهات،
،
:: برچسبها:
حضرت علي (ع),