اميرمؤ منان (ع) وحدت را منّت بزرگ خداي سبحان بر مردم دانسته است؛ آن جا كه فرمود
«فَإِنّ الله سبحانه قَد اِمتَنّ علي جَماعة هذه الأُمة فيما عَقد بَينهم مِن حَبل هذه الأُلفة الّتَي يَنتقلون في ظِلّها ويأوون إلي كَنفَها بِنعمة لا يعَرف أَحَد من المَخلوقين لَها قِيمة ِلأنَّها أَرجح مِن كُل ثَمَنَ وأَجلَّ مِن كُلِّ خَطر». (نهج البلاغه خطبه 192)
[خداوند بر اين اُمّت، منّت گذارده و بين آنان الفت و اتحاد ايجاد كرده است كه در سايه آن زندگي كنند و به كنف حمايت آن پناهنده شوند؛ اين نعمتي است كه احدي نمي‏تواند بهايي برايش بگذارد؛ زيرا از هر بهايي گران قدرتر و از هر چيز پرارزشي، با ارزش‏تر است.]
تعبير منّت اِلاهي از وحدت ، بيان گر اهميّت اين موضوع است؛ زيرا به نعمت عظيم ، منّت گفته مي‏شود؛ چنان كه خداي سبحان از بعثت پيامبر (ص) به عنوان منّت ياد كرده است «لَقد مَنَّ اللهُ عَلي المؤمُنين إِذ بَعث فيهم رَسولاً مِن أنفسهم». آل عمران،/ 164
حضرت علي (ع) به همراهي با جماعت و كناره گيري از جدايي فرمان داده، مي‏فرمايد «ألَزموا الجَماعة وَاجتَنِبوا الفَرقة». (شرح غرر الحك،2/ 240) نيز مي‏فرمايد «وَ إيّاك وَ الفَرقة فَإنِّ الشاذ مِن الناِس لِلشَيطان»؛ [از جدايي دوري كن؛ زيرا نادر از مردم، از آن شيطان است.] (شرح غرر الحكم 2/ 305).

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: